Η πρόσφατη ανακοίνωση του Προέδρου Gustavo Petro σχετικά με τον ελάχιστο μισθό στην Κολομβία μέχρι το 2025, Με καμπάνια 9,54%Κάλεσαν εντατική συζήτηση σε οικονομικούς και εργατικούς κύκλους. Παρόλο που το μέτρο αυτό αποσκοπεί στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των εργαζομένων, ιδίως στο πλαίσιο του υψηλού πληθωρισμού, οι συνέπειές του ξεπερνούν την άμεση αντίληψη των δικαιούχων του.
Αν και ο ελάχιστος μισθός έχει σχεδιαστεί ως εργαλείο για την προστασία των εργαζομένων, αυτό συχνά τελειώνει με ζημιά σε όσους επιδιώκουν να βοηθήσουν περισσότερο. Σε οικονομίες όπως η Κολομβία, όπου περίπου Το 55,6% των εργαζομένων εργάζονται σε ανεπίσημες αγορέςΜια σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού μπορεί να αποκλείσει περισσότερους ανθρώπους από την επίσημη απασχόληση. Οι μικρές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν υψηλότερο κόστος εργασίας αναγκάζονται να μειώσουν την εργασία, να καταφύγουν σε ανεπίσημη ή ακόμα και να σταματήσουν τις επιχειρήσεις.
Για παράδειγμα, μια σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού στη Νότιο Αφρική το 2019 οδήγησε σε μείωση της επίσημης απασχόλησης, ιδίως στους τομείς της εργασίας, όπως η γεωργία και η παραγωγή. Το φαινόμενο αυτό όχι μόνο περιορίζει τις δυνατότητες απασχόλησης, αλλά και επιδεινώνει την ανισότητα στην αγορά εργασίας.
Πληθωριστική επίδραση και το κόστος της ευημερίας
Ο πληθωρισμός είναι μια άλλη κρίσιμη πτυχή. Ως κόστος εργασίας για το εργατικό δυναμικό, η επιχειρηματική μεταφορά αυτών των εξόδων στους καταναλωτές με τη μορφή υψηλότερων τιμών, μειώνοντας την αγοραστική δύναμη ακόμη και για όσους δεν κερδίζουν ελάχιστο μισθό. Στην Κολούμπια, ειδικοί όπως Η Carolina Soto, πρώην συν-διευθυντής της κεντρικής τράπεζαςΈχει ήδη προειδοποιηθεί ότι αυτή η αύξηση θα μπορούσε να επεκτείνει τα υψηλά επιτόκια και να αποτρέψει τη μείωση του πληθωρισμού, επιδεινώνοντας το κόστος ζωής για τους περισσότερους Κολομβιανούς.
Ένα ιστορικό παράδειγμα είναι η Βενεζουέλα, όπου μια απότομη και συχνή αύξηση του κατώτατου μισθού, που δεν συνοδεύεται από την κατάλληλη αύξηση της απόδοσης, συνέβαλε στον υπερπληθωρισμό, η οποία κατέστρεψε την οικονομία και περαιτέρω φτωχούς πολίτες.
Χωρίς ελάχιστο μισθό: υπόθεση της Δανίας
Ορισμένες οικονομίες αποφάσισαν να μην εγκαταστήσουν νόμιμους ελάχιστους μισθούς, βασιζόμενοι σε εναλλακτικούς μηχανισμούς για τη ρύθμιση της αγοράς εργασίας. Για παράδειγμα, στη Δανία δεν υπάρχει αρκετός νομοθετικός ελάχιστος μισθός. Αντ ‘αυτού, οι μισθοί συμφωνούνται με τη βοήθεια συλλογικών συμφωνιών μεταξύ εργοδοτών και συνδικάτων, γεγονός που οδηγεί σε ανταγωνιστικές πληρωμές και ευνοϊκές συνθήκες εργασίας.
Αυτό το μοντέλο σάς επιτρέπει να προσαρμόσετε ευέλικτα τους μισθούς ανάλογα με τις δεξιότητες και τις επιδόσεις των εργαζομένων, γεγονός που συμβάλλει στη σημαντική οικονομική αποτελεσματικότητα. Εξάλλου, Το μακροπρόθεσμο ποσοστό ανεργίας στη Δανία είναι σήμερα περίπου 0,9%Αντικατοπτρίζοντας μία από τις χαμηλότερες ανεργίας στην Ευρώπη και υψηλής ποιότητας ζωής – δείκτες που υποστηρίζουν την επιτυχία αυτής της προσέγγισης.
Παρόλα αυτά, η απουσία νόμιμων κατώτατων μισθών απαιτεί αξιόπιστη θεσμική βάση και ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις για να αντιπροσωπεύουν αποτελεσματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό καταδεικνύει ότι αυτό το μοντέλο δεν είναι μια καθολική λύση, αλλά η ικανότητα διαμόρφωσης πιο αποτελεσματικών αγορών εργασίας, ευθυγραμμισμένη με τις αρχές της οικονομικής ελευθερίας.
Παρόλο που ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο ελάχιστος μισθός είναι απαραίτητος για να εξασφαλιστεί ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, άλλοι θεωρούν την εφαρμογή του ως εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Μια πραγματική απόφαση μπορεί να βρίσκεται σε μέσο επίπεδο: μια πολιτική που ενισχύει την απόδοση μειώνει το ανεπίσημο και ενθαρρύνει τις μεμονωμένες διαπραγματεύσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Ένα καινοτόμο παράδειγμα μπορεί να είναι η εφαρμογή του “συντονισμένου μισθού” του τομέα, όπου κάθε βιομηχανία καθορίζει τον ελάχιστο μισθό με βάση τις μοναδικές του συνθήκες. Αυτή η πρακτική, που χρησιμοποιείται σε χώρες όπως η Γερμανία, ισορροπεί την προστασία των εργαζομένων με την ευελιξία που απαιτείται για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.
Ο ρόλος της απόδοσης
Η σχέση μεταξύ του ελάχιστου μισθού και της παραγωγικότητας της εργασίας είναι πολύπλοκη και εξαρτάται από το οικονομικό πλαίσιο. Στην οικονομία χωρίς νόμιμους ελάχιστους μισθούς, όπως η Δανία, οι μισθοί συχνά αντικατοπτρίζουν την απόδοση των εργαζομένων πιο άμεσα. Αυτή η προσέγγιση διεγείρει τους εργοδότες να προσλαμβάνουν αποτελεσματικά τους υπαλλήλους για την ανάπτυξη δεξιοτήτων που αυξάνουν την αγοραία τους αξία.
Αντίθετα, σε συστήματα με υψηλούς ελάχιστους μισθούς, οι επιχειρήσεις μπορούν να δοκιμάσουν το καλύτερο για να εξοικονομήσουν λιγότερο παραγωγικούς υπαλλήλους, ειδικά σε τομείς με χαμηλό επίπεδο προσόντων, το οποίο ενδεχομένως οδηγεί σε υψηλότερη δομική ανεργία. Παρόλα αυτά, ο μέτρια ελάχιστος μισθός μπορεί επίσης να τονώσει τους εργαζόμενους για να επιτύχουν υψηλότερα επίπεδα απόδοσης για να δικαιολογήσουν την απασχόλησή τους.
Αυτή η αντίθεση υποδηλώνει ότι η παραγωγικότητα συνδέεται εγγενώς με το σχεδιασμό της αγοράς εργασίας. Η ύπαρξη ή η έλλειψη ελάχιστων μισθών θα πρέπει να αξιολογείται εξετάζοντας την επιρροή της στην καινοτομία, τις επενδύσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο και τη γενική οικονομική αποτελεσματικότητα.
Σε ένα βιώσιμο μέλλον
Η ελάχιστη αύξηση των μισθών στην Κολομβία, αν και μια λανθασμένη, προσφέρει μια περιορισμένη λύση για βαθιά διαρθρωτικά προβλήματα, όπως η ανεπίσημη παραγωγικότητα και η ανισότητα. Η χώρα χρειάζεται μια ανοικτή συζήτηση σχετικά με εναλλακτικές λύσεις που σέβονται την οικονομική ελευθερία και συμβάλλουν στη γενική ευεξία, αποφεύγοντας τις δυσμενείς συνέπειες που ιστορικά συνοδεύουν την κακή προγραμματισμένη αύξηση των μισθών.
Η Κολομβία μπορεί να μελετήσει τη διεθνή εμπειρία και να κάνει καινοτόμες αποφάσεις που επιτρέπουν στους εργαζόμενους να ευδοκιμήσουν σε μια δυναμική, ανταγωνιστική και λιγότερο ρυθμιζόμενη αγορά. Μόνο τότε μπορεί το έθνος να χτίσει μια σταθερή πορεία προς την αληθινή ευημερία.
Ο Omar Kamilo Ernandez Merkado, φοιτητής της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Liber -De -Clombia, ανώτερος συντονιστής της Liberti στην Κολομβία και σεμινάριο στην «Αυστριακή Σχολή Οικονομικών» στο ίδρυμα της διεθνούς βάσης.
Η πρόσφατη ανακοίνωση του Προέδρου Gustavo Petro σχετικά με τον ελάχιστο μισθό στην Κολομβία μέχρι το 2025, Με καμπάνια 9,54%Κάλεσαν εντατική συζήτηση σε οικονομικούς και εργατικούς κύκλους. Παρόλο που το μέτρο αυτό αποσκοπεί στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των εργαζομένων, ιδίως στο πλαίσιο του υψηλού πληθωρισμού, οι συνέπειές του ξεπερνούν την άμεση αντίληψη των δικαιούχων του.
Αν και ο ελάχιστος μισθός έχει σχεδιαστεί ως εργαλείο για την προστασία των εργαζομένων, αυτό συχνά τελειώνει με ζημιά σε όσους επιδιώκουν να βοηθήσουν περισσότερο. Σε οικονομίες όπως η Κολομβία, όπου περίπου Το 55,6% των εργαζομένων εργάζονται σε ανεπίσημες αγορέςΜια σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού μπορεί να αποκλείσει περισσότερους ανθρώπους από την επίσημη απασχόληση. Οι μικρές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν υψηλότερο κόστος εργασίας αναγκάζονται να μειώσουν την εργασία, να καταφύγουν σε ανεπίσημη ή ακόμα και να σταματήσουν τις επιχειρήσεις.
Για παράδειγμα, μια σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού στη Νότιο Αφρική το 2019 οδήγησε σε μείωση της επίσημης απασχόλησης, ιδίως στους τομείς της εργασίας, όπως η γεωργία και η παραγωγή. Το φαινόμενο αυτό όχι μόνο περιορίζει τις δυνατότητες απασχόλησης, αλλά και επιδεινώνει την ανισότητα στην αγορά εργασίας.
Πληθωριστική επίδραση και το κόστος της ευημερίας
Ο πληθωρισμός είναι μια άλλη κρίσιμη πτυχή. Ως κόστος εργασίας για το εργατικό δυναμικό, η επιχειρηματική μεταφορά αυτών των εξόδων στους καταναλωτές με τη μορφή υψηλότερων τιμών, μειώνοντας την αγοραστική δύναμη ακόμη και για όσους δεν κερδίζουν ελάχιστο μισθό. Στην Κολούμπια, ειδικοί όπως Η Carolina Soto, πρώην συν-διευθυντής της κεντρικής τράπεζαςΈχει ήδη προειδοποιηθεί ότι αυτή η αύξηση θα μπορούσε να επεκτείνει τα υψηλά επιτόκια και να αποτρέψει τη μείωση του πληθωρισμού, επιδεινώνοντας το κόστος ζωής για τους περισσότερους Κολομβιανούς.
Ένα ιστορικό παράδειγμα είναι η Βενεζουέλα, όπου μια απότομη και συχνή αύξηση του κατώτατου μισθού, που δεν συνοδεύεται από την κατάλληλη αύξηση της απόδοσης, συνέβαλε στον υπερπληθωρισμό, η οποία κατέστρεψε την οικονομία και περαιτέρω φτωχούς πολίτες.
Χωρίς ελάχιστο μισθό: υπόθεση της Δανίας
Ορισμένες οικονομίες αποφάσισαν να μην εγκαταστήσουν νόμιμους ελάχιστους μισθούς, βασιζόμενοι σε εναλλακτικούς μηχανισμούς για τη ρύθμιση της αγοράς εργασίας. Για παράδειγμα, στη Δανία δεν υπάρχει αρκετός νομοθετικός ελάχιστος μισθός. Αντ ‘αυτού, οι μισθοί συμφωνούνται με τη βοήθεια συλλογικών συμφωνιών μεταξύ εργοδοτών και συνδικάτων, γεγονός που οδηγεί σε ανταγωνιστικές πληρωμές και ευνοϊκές συνθήκες εργασίας.
Αυτό το μοντέλο σάς επιτρέπει να προσαρμόσετε ευέλικτα τους μισθούς ανάλογα με τις δεξιότητες και τις επιδόσεις των εργαζομένων, γεγονός που συμβάλλει στη σημαντική οικονομική αποτελεσματικότητα. Εξάλλου, Το μακροπρόθεσμο ποσοστό ανεργίας στη Δανία είναι σήμερα περίπου 0,9%Αντικατοπτρίζοντας μία από τις χαμηλότερες ανεργίας στην Ευρώπη και υψηλής ποιότητας ζωής – δείκτες που υποστηρίζουν την επιτυχία αυτής της προσέγγισης.
Παρόλα αυτά, η απουσία νόμιμων κατώτατων μισθών απαιτεί αξιόπιστη θεσμική βάση και ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις για να αντιπροσωπεύουν αποτελεσματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό καταδεικνύει ότι αυτό το μοντέλο δεν είναι μια καθολική λύση, αλλά η ικανότητα διαμόρφωσης πιο αποτελεσματικών αγορών εργασίας, ευθυγραμμισμένη με τις αρχές της οικονομικής ελευθερίας.
Παρόλο που ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο ελάχιστος μισθός είναι απαραίτητος για να εξασφαλιστεί ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, άλλοι θεωρούν την εφαρμογή του ως εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Μια πραγματική απόφαση μπορεί να βρίσκεται σε μέσο επίπεδο: μια πολιτική που ενισχύει την απόδοση μειώνει το ανεπίσημο και ενθαρρύνει τις μεμονωμένες διαπραγματεύσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Ένα καινοτόμο παράδειγμα μπορεί να είναι η εφαρμογή του “συντονισμένου μισθού” του τομέα, όπου κάθε βιομηχανία καθορίζει τον ελάχιστο μισθό με βάση τις μοναδικές του συνθήκες. Αυτή η πρακτική, που χρησιμοποιείται σε χώρες όπως η Γερμανία, ισορροπεί την προστασία των εργαζομένων με την ευελιξία που απαιτείται για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.
Ο ρόλος της απόδοσης
Η σχέση μεταξύ του ελάχιστου μισθού και της παραγωγικότητας της εργασίας είναι πολύπλοκη και εξαρτάται από το οικονομικό πλαίσιο. Στην οικονομία χωρίς νόμιμους ελάχιστους μισθούς, όπως η Δανία, οι μισθοί συχνά αντικατοπτρίζουν την απόδοση των εργαζομένων πιο άμεσα. Αυτή η προσέγγιση διεγείρει τους εργοδότες να προσλαμβάνουν αποτελεσματικά τους υπαλλήλους για την ανάπτυξη δεξιοτήτων που αυξάνουν την αγοραία τους αξία.
Αντίθετα, σε συστήματα με υψηλούς ελάχιστους μισθούς, οι επιχειρήσεις μπορούν να δοκιμάσουν το καλύτερο για να εξοικονομήσουν λιγότερο παραγωγικούς υπαλλήλους, ειδικά σε τομείς με χαμηλό επίπεδο προσόντων, το οποίο ενδεχομένως οδηγεί σε υψηλότερη δομική ανεργία. Παρόλα αυτά, ο μέτρια ελάχιστος μισθός μπορεί επίσης να τονώσει τους εργαζόμενους για να επιτύχουν υψηλότερα επίπεδα απόδοσης για να δικαιολογήσουν την απασχόλησή τους.
Αυτή η αντίθεση υποδηλώνει ότι η παραγωγικότητα συνδέεται εγγενώς με το σχεδιασμό της αγοράς εργασίας. Η ύπαρξη ή η έλλειψη ελάχιστων μισθών θα πρέπει να αξιολογείται εξετάζοντας την επιρροή της στην καινοτομία, τις επενδύσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο και τη γενική οικονομική αποτελεσματικότητα.
Σε ένα βιώσιμο μέλλον
Η ελάχιστη αύξηση των μισθών στην Κολομβία, αν και μια λανθασμένη, προσφέρει μια περιορισμένη λύση για βαθιά διαρθρωτικά προβλήματα, όπως η ανεπίσημη παραγωγικότητα και η ανισότητα. Η χώρα χρειάζεται μια ανοικτή συζήτηση σχετικά με εναλλακτικές λύσεις που σέβονται την οικονομική ελευθερία και συμβάλλουν στη γενική ευεξία, αποφεύγοντας τις δυσμενείς συνέπειες που ιστορικά συνοδεύουν την κακή προγραμματισμένη αύξηση των μισθών.
Η Κολομβία μπορεί να μελετήσει τη διεθνή εμπειρία και να κάνει καινοτόμες αποφάσεις που επιτρέπουν στους εργαζόμενους να ευδοκιμήσουν σε μια δυναμική, ανταγωνιστική και λιγότερο ρυθμιζόμενη αγορά. Μόνο τότε μπορεί το έθνος να χτίσει μια σταθερή πορεία προς την αληθινή ευημερία.
Ο Omar Kamilo Ernandez Merkado, φοιτητής της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Liber -De -Clombia, ανώτερος συντονιστής της Liberti στην Κολομβία και σεμινάριο στην «Αυστριακή Σχολή Οικονομικών» στο ίδρυμα της διεθνούς βάσης.
